Śmierć „Wiktora”, „Zawiszy” i Sawickiej nie mogła przejść bez echa wśród konspiratorów. W ramach akcji odwetowej zaplanowano dwa zamachy na niemieckich oficjeli w miejscach, w których nie spodziewali się spotkać Polaków.
Pierwszy zamach w odwecie za śmierć swoich towarzyszy: „Wiktora”, „Zawiszy” oraz Sawickiej, zaplanowano na 10 maja 1943 roku. Przeprowadziła go Grupa Specjalna Gwardii Ludowej Okręg Warszawa Miasto, której dowódcą był Tadeusz Domański ps. „Tadek”. Na miejsce akcji wybrano nieistniejącą już warszawską restaurację, która mieściła się przy ul. Nowogrodzkiej, na rogu z ul. Kruczą.
Nad barem dodatkowo znajdował się dom publiczny, który w czasie niemieckiej okupacji, podobnie jak wiele warszawskich restauracji, teatrów i lokali, dostępny był „Nur für Deutsche”, czyli „tylko dla Niemców”. Chętnie do niego uczęszczali nie tylko funkcjonariusze SS, ale i członkowie policji hitlerowskiej, co stanowiło doskonały cel dla konspiratorów.
W dniu zaplanowanej akcji, czyli 10 maja 1943 roku, Tadeusz Kur ps. „Ignac” oraz Artur Siciński ps. „Samuel”, wrzucili do lokalu dwa granaty, które zraniły dwóch niemieckich żołnierzy oraz prostytutkę.
Gwardia Ludowa (GL) - utworzona 28 marca 1942 roku organizacja zbrojna Polskiej Partii Robotniczej (antydatowana na 6.01.1942r.). Jej celem było prowadzenie walki zbrojnej skierowanej przeciwko niemieckiemu okupantowi.
Nie ma jednoznacznych informacji ilu żołnierzy liczyła Gwardia Ludowa. Na początku jej członkowie, zamiast polskiego godła, nosili na czapkach czerwony trójkąt z napisem „GL”. Stylizowany piastowski orzeł stał się symbolem Gwardii Ludowej dopiero w późniejszym czasie. Marsz Gwardii Ludowe został nieoficjalnym hymnem tej formacji, zaś organem prasowym było pismo „Gwardzista”.
Ostatecznie 1 stycznia 1944r. Gwardia Ludowa, decyzją utworzonej przez PPR Krajowej Rady Nadzorczej, zyskała nowe miano – Armia Ludowa.
Drugi atak na ów przybytek zaplanowano na 23 października tego samego roku. Wówczas akcją dowodził Lech Kobyliński ps. „Konrad”, który przeprowadził zamach wraz z siedmioma członkami GL-ZMW. Akcja zakończyła się powodzeniem – wielu Niemców zostało rannych bądź zginęło podczas zamachu. Wśród nich znalazł się również jeden z „granatowych” policjantów, który zmarł wskutek odniesionych ran. Żadnych strat nie zanotowano natomiast wśród żołnierzy Gwardii Ludowej.
Lech Kobyliński ps. „Konrad”
Urodził się 1 maja 1923 roku w Wilnie, zmarł 23 stycznia 2022 roku w Gdańsku. Dowódca batalionu. Porucznik - kapitan (09.1944). Syn Tadeusza oraz Aliny. Ukończył warszawskie gimnazjum im. Stanisława Staszica. Od 1942 roku działał w konspiracji. Był organizatorem i dowódcą batalionu szturmowego im. Czwartaków, który wchodził w skład Gwardii Ludowej. 11 lipca 1943r. brał udział w drugim zamachu na Cafe Club w Warszawie.
Oddział: Armia Krajowa - Grupa Północ - zgrupowanie "Róg" - Armia Ludowa - batalion im. Czwartaków (dowódca batalionu przydział lipiec 1944r.).
Podczas Powstania Warszawskiego walczył na Starym Mieście, skąd później udało mu się kanałami przedostać na Żoliborz, a następnie przepłynąć Wisłę. Po powstaniu służył w Ludowym Wojsku Polskim.
Po zakończeniu wojny ukończył Wydział Budowy Okrętów na Politechnice Gdańskiej. Był współtwórcą polskiego przemysłu okrętowego oraz konstruktorem eksperymentalnych jednostek pływających, takich jak wodoloty i poduszkowce. Założył ośrodek badawczy Politechniki Gdańskiej w Iławie. W roku 1961 zdobył tytuł doktora w dziedzinie budowy i eksploatacji maszyn. Tytuł doktora habilitowanego uzyskał w 1963 roku, a profesora tytularnego sześć lat później – w roku 1969. W 1976 roku był członkiem korespondentem PAN.
Przez wiele lat pracował na Wydziale Oceanotechniki i Okrętownictwa Politechniki Gdańskiej. Był również dyrektorem Instytutu Okrętowego PG. W latach 1986-1989 zasiadał w Radzie Konsultacyjnej przy Przewodniczącym Rady Państwa PRL, Wojciechu Jaruzelskim. Otrzymał tytuł Doktora Honoris Causa trzech uczelni wyższych: Uniwersytetu Morskiego w Sankt Petersburgu, Akademii Marynarki Wojennej w Gdyni oraz Politechniki Gdańskiej. Był także członkiem honorowym Royal Institution of Naval Architects w Londynie.
Został odznaczony m.in. Krzyżem Walecznych, Warszawskim Krzyżem Powstańczym, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Partyzanckim, Medalem za Warszawę 1939–1945 oraz Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. Spoczywa na Cmentarzu Komunalnym Srebrzysko, przy ul. Srebrniki 12 w Gdańsku.