"Zabawa" poinformował dozorcę, że szuka ukrywających się Żydów, a jeden z mieszkańców kamienicy odmawia otwarcia drzwi. Ten udał się z nim do mieszkania nr 18 i zapukał. Drzwi otworzyła im kobieta.
Władysław Myrcha był przedwojennym drukarzem, który jak tylko Niemcy wkroczyli na obszar Polski na początku wojny, zapisał się na Volkslistę. Sympatyzując z niemieckim agresorem, nawiązał współpracę z Herglem. Uczestniczył m.in. w akcjach mających na celu dekonspirację działalności tajnych drukarń polskich. Pomagał również przy „wyciekach” papieru oraz materiałów drukarskich w drukarniach, które prowadziły jawną działalność.
Myrcha na skutek swojej działalności, szybko znalazł się na liście osób mogących zagrażać działaniom polskich konspiratorów. Jego obserwację zlecono „Rayskiemu”, który był równocześnie jego współpracownikiem, co znacznie ułatwiało zadanie i zmniejszało ryzyko ewentualnego fiaska operacji. Obserwacja prowadzona była w ramach zakrojonej na szerszą skalę, akcji „Główka”. Po zakończeniu wstępnego rozpoznania, chorąży „Rayski” przekazał dalszą obserwację „Janinie”.
Decyzją Adama Borysa ps. „Pług” likwidacją Władysława Myrchy, który zagrażał działającym w konspiracji drukarniom, miał się zająć III pluton. Na dowódcę akcji mianowany został pchor. Jan Wróblewski ps. „Zabawa”. Jego plan zakładał likwidację zdrajcy w jego własnym mieszkaniu. Pomimo swej prostoty, plan został zaakceptowany przez kpt. „Pługa” i przekazany do realizacji. Ostatecznie całą akcję zaplanowano na 15 grudnia 1943 roku.

Adam Borys ps. „Pług”, „Adam Gałecki”, „Bryl”, „Kar”, „Dyrektor”, „Pal”
Urodzony 10 grudnia 1909 roku w Niechanowie, zmarł 27 sierpnia 1986 roku w Witkowie. Podpułkownik Wojska Polskiego, organizator i pierwszy dowódca batalionu „Parasol”. Z wykształcenia inżynier rolnik.
W kampanii wrześniowej w 1939 roku wziął udział jako oficer rezerwy Wojska Polskiego. Przydzielono go do kieleckiego Ośrodka Zapasowego Artylerii. Dowodził baterią w 55 pułku artylerii lekkiej. Po agresji ZSRR na Polskę wraz z innymi żołnierzami przekroczył granicę polsko-węgierską.
Został internowany i zesłany do obozu dla oficerów w Győr nad Dunajem, skąd ostatecznie zbiegł. Po ucieczce przedostał się do Francji, gdzie ponownie wstąpił w szeregi Wojska Polskiego. Początkowo przebywał w polskim obozie szkoleniowym Coëtquidan, gdzie został wcielony do sformowanej tam 3 Dywizji Piechoty. W 1940 roku wziął udział w kampanii francuskiej, a po klęsce Francji przeniósł się do Wielkiej Brytanii, gdzie został przydzielony do 1 Brygady Strzelców.
W 1941 roku na wieść o tworzeniu lotniczych przerzutów polskich oficerów do okupowanej Polski, zdecydował się na powrót do kraju. Po ukończeniu specjalnego kursu dywersyjnego, w nocy z 1 na 2 października 1942 roku w ramach operacji „Hammer” jako cichociemny, został przerzucony do bazy pod Garwolinem i automatycznie awansował do stopnia kapitana. Jako zastępca dowódcy majora Jana Kiwerskiego, trafił do Kedywu Armii Krajowej.
W połowie 1943 roku otrzymał od kierownictwa Kedywu polecenie utworzenia specjalnego oddziału do walki z Gestapo. Zgodnie z tym powołał do działania kompanię o nazwie „Agat”, która później została przekształcona w formację o nazwie „Pegaz”. Ostatecznie zostali batalionem „Parasol”, który miał się zająć organizowaniem zamachów na oficerów SS i Gestapo. Powstała na przełomie lipca i sierpnia 1943 roku Kompania, dowodzona przez „Pługa”, dokonała wielu akcji likwidacyjnych niemieckich dygnitarzy. Adam Borys zawsze pomagał w przygotowaniach do operacji, ale w akcjach brał udział wyłącznie jako obserwator.
Podczas Powstania Warszawskiego był dowódcą batalionu „Parasol” na Woli. Został ciężko ranny 6 sierpnia w trakcie walk w obronie cmentarzy wolskich. Wówczas został trafiony kulą, która roztrzaskała mu kość przedramienia. Dostał się do niewoli w październiku 1944 roku i został zesłany do Stalagu IV B w Zeithain.
Do kraju powrócił w 1945 roku. Niedługo po powrocie został ponownie aresztowany przez funkcjonariuszy UB i osadzony w więzieniu mokotowskim, skąd na mocy amnestii, został zwolniony po dwóch miesiącach.
Rozpoczął pracę w Bydgoszczy, w Państwowym Instytucie Naukowym Gospodarstwa Wiejskiego, a następnie w Poznaniu w Centralnym Zarządzie Przemysłu Mięsnego. W latach 1958–1968 był dyrektorem Instytutu Przemysłu Mięsnego. W połowie lat 60. studiował na Wydziale Przemysłu Rolno-Spożywczego SGGW, gdzie uzyskał tytuł doktora. Był kawalerem orderów Virtuti Militari i Polonia Restituta. Za liczne zasługi zyskał też wiele innych odznaczeń zarówno polskich, jak i brytyjskich. W roku 1981 przyznano mu stopień podpułkownika.
Zmarł nagle. Pochowany został na cmentarzu w Witkowie. Jego symboliczny grób znajduje się na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.

Aleksander Kunicki, ps. „Karaś”, „Francuz”, „Rayski”, „Marian”
urodzony 26 lutego 1898 roku w Demni Wyżnej, zmarły 6 czerwca 1986 roku w Bielsku-Białej. Kapitan Wojska Polskiego uczestnik I wojny światowej, wojny polsko-bolszewickiej oraz III powstania śląskiego, a w czasie II wojny światowej działacz Związku Walki Zbrojnej i Armii Krajowej. Syn Ferdynanda oraz Pauliny z domu Dać.
We wrześniu 1939 roku został ewakuowany wraz z innymi pracownikami Samodzielnego Referatu Informacyjnego DOK V, z którymi po agresji ZSRR na Polskę, w cywilnym ubraniu przekroczył granicę rumuńską w Kutach. W obozie przejściowym w Bacău został zarejestrowany jako cywil.
W polskiej ambasadzie w Bukareszcie udało mu się dostać paszport na wyjazd do Francji. Ruszył więc do Belgradu, skąd udał się do Grecji. Do Marsylii dopłynął 23 października 1939 roku, a następnie przez Paryż dotarł do polskiego obozu w Coëtquidan. Tam otrzymał przydział do kontrwywiadu w formowanej właśnie 1 pp. W grudniu tego samego roku przeniesiono go do sztabu gen. Sikorskiego w Paryżu, gdzie otrzymał przydział do tajnego referatu zajmującego się utrzymaniem łączności z Polską.
Po upadku Francji w czerwcu 1940 roku, wrócił do kraju, gdzie od stycznia 1943 roku został mianowany szefem wywiadu oddziału Organizacji Specjalnych Akcji Bojowych („Osa”-„Kosa 30”). Po rozbiciu oddziału został włączony do oddziału dywersji bojowej Kedywu Komendy Głównej Armii Krajowej „Agat”. Uczestniczył m.in. w rozpracowaniu Franza Kutschery, który był dowódcą SS i Policji na dystrykt warszawski Generalnego Gubernatorstwa (Akcja Kutschera). Pomimo iż nie brał udziału w Powstaniu Warszawskim, został po jego kapitulacji osadzony w obozie przejściowym w Pruszkowie, skąd ostatecznie udało mu się uciec.
W marcu 1945 roku rozpoczął pracę w Zarządzie Miejskim w Bielsku. W czerwcu tego samego roku został ponownie aresztowany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa pod zarzutem współpracy z gestapo w okresie okupacji. Został skazany na karę śmierci. Na wykonanie wyroku czekał w więzieniu. Dzięki interwencji żony i wstawiennictwu płk. Mazurkiewicza, który wystosował list do Bolesława Bieruta, ostatecznie został oczyszczony z zarzutów. Rozprawa rewizyjna odbyła się 27 kwietnia 1946 roku przed Wojskowym Sądem Rejonowym.
W 1959 roku z powodu pogorszenia stanu zdrowia przeszedł na rentę inwalidzką. W kwietniu 1967 roku ukończył spisywanie swoich wspomnień wojennych, które wydał rok później. Został odznaczony Srebrnym Krzyżem Orderu Virtuti Militari, Śląskim Krzyżem Powstańczym oraz Krzyżem na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi. Ze swoją żoną doczekał się dwójki dzieci. Zmarł 6 czerwca 1986 i został pochowany na cmentarzu w Kozach.
W akcji udział wzięli:
- Jan Wróblewski ps. „Zabawa” – dowódca akcji, wykonawca (uzbrojenie: vis, FN 7,65 mm),
- Stefan Pakuła ps. „Maryla” - I ubezpieczenie na klatce schodowej (uzbrojenie: parabellum, granat),
- Stefan Królikowski ps. „Hipek” - II ubezpieczenie w bramie domu (uzbrojenie: sten, parabellum, granat),
- Jerzy Jarkiewicz ps. Leszek - II wykonawca (uzbrojenie: parabellum, colt 7,65 mm, granat),
- Stefan Ołdakowski ps. „Staszek” – kierowca samochodu (uzbrojenie: vis, 2 granaty),
- Irmina Buszczyńska ps. „Irmina” – odpowiadała za dostarczenie broni podczas akcji,
- Irena Jakubowska - Sobolewska ps. „Irena-Połówka” – odpowiadała za dostarczenie broni podczas akcji.
Operacja likwidacji Władysława Myrchy rozpoczęła się o godz. 7:05. Wówczas to czterech konspiratorów pod dowództwem „Zabawy” weszło do kamienicy przy ul. Pańskiej 77, gdzie mieszkał zbrodniarz. Podczas gdy „Maryla i „Hipek” ubezpieczali klatkę schodową, „Zabawa” wraz z „Leszkiem” skierowali swe kroki pod drzwi mieszkania numer 18 i zapukali. Myrcha nieufny zbytnio, odmówił otwarcia drzwi. Wówczas „Zabawa” poszedł po dozorcę, któremu wyjaśnił iż jest tajniakiem, który szuka ukrywających się w kamienicy Żydów. Wraz z nim ponownie udali się pod drzwi numer 18 i zapukali. Tym razem ich prośba została wysłuchana. Drzwi otworzyła kobieta, Myrcha natomiast nadal wylegiwał się w łóżku. „Zabawa” nie wychodząc ze swojej roli policjanta, szukającego Żydów, wylegitymował Myrchę, a potem nie czekając dłużej, zastrzelił go z bliskiej odległości.
Będący w szoku kobieta i dozorca, nie próbowali atakować konspiratorów. Wiedzieli, że nie mieliby większych szans na przeżycie w starciu z uzbrojonymi żołnierzami. Po wykonaniu rozkazu, uczestnicy akcji spokojnie opuścili mieszkanie Myrchy i kamienicę. Następnie wsiedli do samochodu, w którym czekał już na nich Stefan Ołdakowski ps. „Staszek” i bezpiecznie udali się do wcześniej ustalonego miejsca, gdzie mieli oddać broń. Gdy „Staszek” odstawił auto do garażu, udana akcja została oficjalnie zakończona. Była godzina 7:23.

Irmina Buszczyńska ps. Irmina
Podczas okupacji służyła w ZWZ-AK. Początkowo była łączniczką Grup Szturmowych Szarych Szeregów, a później służyła w Batalionie AK "Parasol" Kedywu KG AK. Podczas przenoszenia broni w styczniu 1944 roku, została aresztowana przez Niemców i zamordowana w Al. Szucha. Odznaczona Krzyżem Walecznych. Została pochowana na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, gdzie spoczywa pod ps. "Irmina".
Irena Jakubowska - Sobolewska ps. "Irena-Połówka”. Irena Jakubowska - Sobolewska ps. "Irena-Połówka”. Urodzona 1 stycznia 1926 roku w Warszawie, zmarła 4 listopada 2012 roku w Warszawie. Córka Władysława i Marii z domu Herman. Stopień wojskowy – strzelec.
Szlak bojowy: Wola - Stare Miasto - kanały - Śródmieście - Górny Czerniaków.
Była harcerką Szarych Szeregów. Należała do drużyny działającej przy Gimnazjum i. Królowej Jadwigi, skąd 1 sierpnia 1943 roku trafiła do III plutonu 3. Kompanii oddziału Kedywu Komendy Głównej Armii Krajowej „Agat" (późniejszy "Pegaz" - "Parasol"). Do tego samego plutonu należała jej siostra Jadwiga, która była łączniczką.
Udało jej się wyjść z Warszawy wraz z ludnością cywilną. Za swoją działalność została odznaczona wieloma medalami i odznaczeniami m.in. Krzyżem Walecznych, Krzyżem Partyzanckim, Krzyżem Armii Krajowej oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Została awansowana do stopnia podporucznika Wojska Polskiego w stanie spoczynku.
Spoczywa na Cmentarzu Parafialnym w Pyrach.

Jan Wróblewski ps. „Zabawa”
Urodzony 10 stycznia 1919 roku w Nowo Radomsku, zmarł 18 września 1944 roku w Warszawie. Podporucznik. Podczas Powstania Warszawskiego walczył w batalionie „Parasol” Armii Krajowej. Został odznaczony Orderem Virtuti Militari oraz Krzyżem Walecznych. Po zdaniu matury 1937 roku w jednej w warszawskich szkół, przeniósł się do Wilna. Tam podjął pracę jako praktykant w firmie Poznańskiego. Uczestniczył m.in. w kampanii wrześniowej. Został zesłany na Syberię, skąd udało mu się uciec i samodzielnie wrócić do Warszawy w roku 1940. W czasie okupacji hitlerowskiej działał w polskim podziemiu zbrojnym.
W „Parasolu” działał aktywnie. To za jego sprawą do oddziału, noszącego wówczas jeszcze nazwę „Agat”, dołączył Janusz Kobyliński ps. „Gong”. Ponadto prowadził m.in. zajęcia ze strzelectwa i spadochroniarstwa (od stycznia 1944r., jako jeden z piętnastu instruktorów). Przed wojną ukończył kurs LOPP, co znacząco ułatwiło mu zadanie. Jest również autorem tajnego skryptu szkoleniowego „Zaprawa fizyczna strzelca spadochronowego”. W batalionie zajmował się nie tylko szkoleniem. Brał także czynny udział w licznych operacjach bojowych np. w akcji „Stamm”.
W trakcie Powstania Warszawskiego walczył w II plutonie 3. Kompanii „Parasola”, gdzie zaczynając w stopniu kaprala podchorążego, został awansowany na plutonowego podchorążego. Pośmiertnie został nominowany także podporucznikiem.
Zginął 18 września 1944 roku w piwnicy jednej z warszawskich kamienic przy ul. Wilanowskiej 7, gdy został przez pomyłkę postrzelony przez innego żołnierza ze swojego oddziału. Niestety rany okazały się śmiertelne. Miał 25 lat.
Został pochowany na warszawskich Powązkach Wojskowych w kwaterze 24A-7-6 wśród innych żołnierzy i sanitariuszek batalionu „Parasol”.

Jerzy Jarkiewicz ps. „Leszek”
Urodził się 20 lipca 1924 roku w Warszawie, zmarł 20 lipca 1944 roku. Działał w III plutonie 3 kompanii batalionu „Parasol” od samego początku utworzenia formacji. Brał udział w wielu akcjach dywersyjnych m.in. w Akcji Hergl, Akcji Myrcha czy Akcji odbicia Benedykta Sylwestrowicza ps. „Asa”. W lipcu 1944 roku, gdy do kompanii zaczęli dołączać nowi żołnierze, planowano stworzyć dodatkową, czwartą kompanię, którą miał dowodzić „Leszek”. Ostatecznie jednak do tego nie doszło. „Leszek” zaaferowany perspektywą objęcia dowództwa nowej formacji, zaczął aktywnie poszukiwać nowych rekrutów wśród młodych ludzi z różnych środowisk. Jego postawa wzbudziła czujność gestapowców, którzy aresztowali „Leszka” i przewieźli na przesłuchania na Aleję Szucha. Później trafił na Pawiak, gdzie po nieudanym buncie

Stefan Pakuła ps. „Maryla”
Urodzony 1 sierpnia 1922 w Warszawie, zmarł 4 sierpnia 1944 roku w Warszawie. Podporucznik. Syn Wacława i Stefanii z domu Siwek. Został dwukrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych.
W Powstaniu Warszawskim był zastępcą dowódcy III plutonu 3. kompanii batalionu „Parasol” Armii Krajowej. W czasie niemieckiej okupacji działał w polskim podziemiu zbrojnym. Brał udział w specjalnej akcji bojowej pod kryptonimem „Hergl”.
Należał do Grup Szturmowych Szarych Szeregów (CR 200). Następnie został przekazany do Kedywu Komendy Głównej Armii Krajowej - kompania „Pegaz" (1.08.1943r.). Później latem 1944 roku był członkiem batalionu „Parasol” - 3. kompania - III pluton. Niestety 1 sierpnia 1944 roku nie udało mu się dotrzeć na koncentrację oddziału.
Zmarł w wieku 22 lat podczas obrony barykady na ul. Brackiej 22 w czwartym dniu Powstania Warszawskiego. Spoczywa na Wojskowych Powązkach w Warszawie w kwaterach batalionu „Parasol” wraz z innymi żołnierzami i sanitariuszkami.