Konspiratorzy weszli do lokalu i zajęli jeden ze stolików. W kasynie znajdowało się wielu warszawiaków, którzy szukając wieczornej rozrywki, nie wiedzieli, że w jednej z torebek ukryta została bomba zegarowa.
Polskie państwo podziemne przeciwstawiało się wszelkim formom współpracy z Niemcami, prowadząc m.in. różnego rodzaju akcje dywersyjne. Za kolaborację z niemieckim okupantem uznawane były nie tylko działania mające na celu zwalczanie konspiratorów, ale i choćby wizyty w niemieckich kasynach czy kinach. Choć większość Polaków nie miała zamiaru odwiedzać niemieckich kin, starano się również wpłynąć na tych, którzy łamali okupacyjne zasady moralne. Do dziś znane jest powiedzenie „Tylko świnie siedzą w kinie”, a nawet najmniej uważni uczniowie słyszeli o akcjach mających na celu gazowanie kin.
Jedną z akcji sabotażowych przeprowadzono 19 maja 1942 roku w kasynie garnizonowym zlokalizowanym przy warszawskiej Alei Jana Chryzostoma Szucha 29. Zamach bombowy przeprowadzili członkowie Wydziału Sabotażu Polskich Socjalistów, który od jesień 1941 roku współpracował ze Związkiem Odwetu.

„Budynek oficerskiego kasyna garnizonowego w Warszawie. Otoczony ogrodem budynek kasyna, został zbudowany około 1870 roku z czerwonej cegły. Stanowił część kompleksu koszar rosyjskiego Litewskiego Pułku Lejbgwardii.
W okresie II Rzeczypospolitej mieściło się w nim oficerskie kasyno garnizonowe, pełniące rolę klubu, w którym skupiało się życie kulturalne i towarzyskie oficerów stacjonujących w Warszawie. Podczas niemieckiej okupacji, w październiku 1940 roku na miejscu kasyna oficerskiego, Niemcy uruchomili kasyno gry przeznaczone specjalnie dla Polaków. Miało ono na celu demoralizację polskiego społeczeństwa oraz służyło jedynie propagandzie. Wewnątrz urządzono sale do gier, w tym stoły do ruletki i bakarata, Nie zapomniano również o bufecie oferującym tanie jedzenie i alkohol. Uczestnikom rozrywek zapewniano przepustki, dzięki którym mogli poruszać się po mieście po godzinie policyjnej. Prasa konspiracyjna nawoływała do bojkotu kasyna m.in. poprzez ujawnianie w prasie imion i nazwisk graczy.
W 1968 roku budynek został zburzony z powodu budowy Trasy Łazienkowskiej, przy czym zachowano kilka drzew otaczających obiekt.


Socjalistyczna Organizacja Bojowa (SOB). Polska konspiracyjna organizacja wojskowo-polityczna o charakterze socjalistycznym, aktywna od początku 1943 roku w centralnej i południowej Polsce. Powstała na wzór austriackiego Schutzbundu, z inicjatywy członków Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej oraz Wydziału Sabotażu Polskich Socjalistów, w wyniku rozłamu w PS. W Warszawie organizacja bazowała również na socjalistycznej młodzieży akademickiej, szczególnie z grupy „Płomienie”. Na czele organizacji stała ścisła Komenda Główna SOB, w skład której wchodzili: Leszek Raabe ps. „Marek”, jego zastępca Włodzimierz Kaczanowski ps. „Michał” i Jan Rosieński ps. „Tomasz”, który odpowiedzialny był za tzw. „zadania specjalne”. Do rozszerzonej KG należeli również: kierownik sekretariatu Maciej Weber ps. „Ryszard”, odpowiedzialny za informację i wychowanie socjalistyczne Kazimierz Dorosz ps. „Henryk” szef wywiadu Stanisław Lipiński. SOB była powiązana politycznie z Polską Partią Socjalistyczną-WRN, zaś pod względem wojskowym podlegała KG Armii Krajowej.
SOB współpracowała ściśle z Armią Krajową, korzystając z pomocy Kierownictwa Dywersji, które dostarczało jej materiały oraz instrukcje do działań. Po każdej akcji do Kedywu przekazywane były raporty dotyczące przeprowadzonych działań. W terenie działały 4 Okręgi SOB: Warszawa, Lwów-Borysław, Skarżysko-Kamienna, Częstochowa. Dowództwo w okręgu warszawskim objął Jan Rosieński, a następnie Marian Merenholc.
Organizacja koncentrowała się głównie na działalności sabotażowo-dywersyjnej, w ramach której m.in. podpalono niemiecki warsztat oraz park samochodowy w Warszawie (listopad 1943 roku). SOB prowadziła także działania partyzanckie, prowadzane m.in. przez oddział dowodzony przez Kazimierza Aleksandrowicza ps. "Huragan", który działał w powiecie radomskim od końca 1943 roku. Dodatkowo, SOB wydawała i rozprowadzała swoją własną prasę podziemną, w tym „Biuletyn Wewnętrzny Socjalistycznej Organizacji Bojowej” oraz „Żołnierz Rewolucjonista”.
Do SOB należało prawdopodobnie 400-600 osób. Według danych zebranych przez Andrzeja Czystowskiego, w 1943 roku PPS-WRN zyskał 272 członków SOB. Zdaniem Tomasza Strzembosza okręg warszawski SOB liczący 20-30 członków, w 1944 roku rozrósł się do 200 osób, złożonych z żołnierzy i oficerów.
W kwietniu 1943 r. SOB próbowała pomóc żydowskim powstańcom walczącym w getcie warszawskim. W grudniu 1943 roku po śmierci L. Raabego, komendantem SOB został W. Kaczanowski „Michał”, który razem z J. Rosieńskim ps. „Tomasz” tworzył ścisłą KG SOB. W sierpniu 1944 roku komenda Okręgu Częstochowa SOB i miejscowe struktury Armii Ludowej, zawarły porozumienie o współpracy wojskowej. W tym samym czasie oddziały SOB wzięły udział w Powstaniu Warszawskim na Żoliborzu. Była to ostatnia akcja, w której uczestniczyli dowódcy SOB W. Kaczanowski i J. Rosieński. Obaj zginęli bowiem na polu walki 1 sierpnia 1944 roku.
Zamachowcy chcieli zniechęcić Polaków do odwiedzania tego miejsca. Kasyno zostało otwarte przez Niemców w październiku 1940 roku i mało na celu psuć oraz demoralizować warszawiaków. Żaden Niemiec ani volksdeutsch nie miał tam prawa wstępu, co stanowiło wyraźny element niemieckiej polityki deprawowania społeczeństwa polskiego. Pomimo iż wstęp do niego mieli jedynie Polacy, określani przez okupantów mianem „podludzi”, lokal miał szykowny wystrój wnętrz.
Każdy kto chodził do tego kasyna, uznawany był przez Polskę Podziemną za kolaboranta. Pomimo otwartego nawoływania do bojkotu tego miejsca, miłośników hazardu i nocnej rozrywki nie brakowało. Dlatego też zdecydowano się na przeprowadzenie tam zamachu.
Zamach bombowy w kasynie przy Al. Szucha 29, zaplanowano na 19 maja 1942 roku. Mieli go przeprowadzić szef Wydziału Sabotażu – Tadeusz Koral ps. „Krzysztof” oraz Halina Karlin-Dębnicka. Wieczorem, w dniu operacji udając normalnych gości kasyna, weszli oni do środka. Usiedli przy jednym ze stolików i zamówili kolację. Choć byli bez broni, za jedną z kotar ukryli damską torebkę, w której wcześniej umieszczono bombę zegarową. Nie czekając, aż kelner przyniesie zamówienie, wyszli z lokalu. Gdy zamachowcy znajdowali się już na zewnątrz, w kasynie eksplodował podłożony ładunek wybuchowy. W trakcie wybuchu zranionych zostało wielu klientów, nikt jednak nie zginął.
Bombę zegarową skonstruował kpt. sap. Inż. Zbigniew Lewandowski ps. „Szyna”, natomiast jej montażem zajmowała się Antonina Mijał ps. „Tosia”.
Cała akcja nie do końca poszła zgodnie z planem. Udało się przeprowadzić atak, w którym żaden z konspiratorów nie został złapany, co można uznać za sukces. Jednakże bomba, zgodnie z instrukcjami Komendanta OW AK płk. Antoniego Chruściela ps. „Konar”, miała być podłożona pod stołem krupiera, a nie za jedną z kotar. Gdyby trzymano się pierwotnego planu, być może ofiar byłoby więcej, co skuteczniej odstraszyłoby bywalców kasyna.
Tadeusz Koral ps. „Krzysztof". Urodzony 8 lipca 1910 roku w Wilnie, zmarł 2 października 2000 roku w Warszawie. Polski wojskowy w stopniu podpułkownika. Działacz polityczny. W latach 1945-1948 był wicewojewodą olsztyńskim, a następnie w latach 1947-1952 posłem na Sejm Ustawodawczy. Studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim oraz ekonomię i zagadnienia narodowościowe w Instytucie Badań Spraw Narodowościowych. W trakcie swoich studiów angażował się w działalność związków zawodowych oraz był powiązany z OM TUR i Związkiem Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej. Od 1926 roku był członkiem Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS), jednak jego poglądy jednolitofrontowe nie wszystkim się podobały, co doprowadziło do aresztowania go.
W 1939 roku trafił do niewoli niemieckiej w Prusach Wschodnich, skąd został zwolniony po upływie roku. W czasie okupacji mieszkał w Warszawie. 19 maja 1942 roku, jako lider Wydziału Sabotażu Polskich Socjalistów, dokonał zamachu na kasyno gry mieszczące się przy alei Szucha w Warszawie. Był członkiem RPPS oraz „ Barykady Wolności”. Zarządzał także Wydziałem Sabotażu i Dywersji PPS oraz wspierał Żydów uwięzionych w warszawskim getcie. Zrealizował zamachy na kasyno przy al. Szucha 29, siedzibę Gestapo w Alejach Ujazdowskich oraz na biuro gubernatora Fischera.
3 lipca 1942 roku został aresztowany w gmachu sądów przy ulicy Leszno w Warszawie. Po aresztowaniu spędził kilka miesięcy na Pawiaku, a następnie był przenoszony do różnych obozów koncentracyjnych w Generalnej Guberni i w głębi Niemiec (Majdanek (nr obozowy 9824.0), Flossenbürg, Gross-Rosen, Dyhernfurth, Mauthausen, Austetten i Ebensee).
W 1945 roku powrócił do Polski i dołączył do Rady Naczelnej PPS. W listopadzie tego samego roku został mianowany zastępcą pełnomocnika Rządu RP na Okręg Mazurski, Jakuba Prawina. Przewodniczył Wojewódzkiemu Komitetowi PPS. W 1947 roku zdobył mandat poselski na Sejm Ustawodawczy z okręgu Olsztyn, zasiadając w Komisji Wojskowej. W 1948 roku został usunięty z PPS z powodu oporu wobec zjednoczenia z Polską Partią Robotniczą (PPR).
Został odznaczony Krzyżem Walecznych, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Krzyża Grunwaldu III klasy oraz Srebrnym Krzyżem Orderu Virtuti Militari.
Spoczywa na cmentarzu Stare Powązki w Warszawie (kwatera 244-2-11).
Halina Karlin – Dębnicka. Urodziła się w 1917 roku w Krakowie, nosząc nazwisko Halina Kohn, które oficjalnie zmieniła w 1937 roku na brzmiące mniej żydowsko Karin. Studiowała wówczas w Wyższej Szkole Handlowej w Wiedniu, którą skończyła tuż przed marcem 1938 roku, kiedy to zaczęto zakazywać żydowskim studentom i studentkom studiowania na uczelniach.
Po studiach Halina Karlin wróciła do Polski i wstąpiła do ruchu socjalistycznego w Warszawie, poznając ludzi, którzy jak się później okazało, mieli decydujący wpływ na jej życie. Wśród nich znalazł się m.in. pochodzący z zamożnej katolickiej rodziny, Kazimierz Dębnicki. Choć wyszła za niego z rozsądku, to później dzięki temu małżeństwu ocaliła życie.

Zbigniew Józef Lewandowski ps. „Szyna"
Urodził się 23 stycznia 1909 roku w Warszawie, zmarł 29 lipca 1990 roku w Warszawie. Major. Ukończył Korpus Kadetów Nr 3 w Rawiczu w 1934 roku. Jest absolwentem Państwowej Wyższej Szkoły Budowy Maszyn i Elektrotechniki im. H. Wawelberga i S. Rotwanda oraz Sekcji Ogólnokonstrukcyjnej Wydziału Mechanicznego Politechniki Warszawskiej, Instytutu Elektrycznego Uniwersytetu w Tuluzie oraz Szkoły Podchorążych Inżynierii w Warszawie. We wszystkich tych uczelniach był jednym z najlepszych studentów. Jako prymus Szkoły Podchorążych Inżynierii otrzymał w roku 1936 roku złotą szablę z rąk gen. Kutrzeby, późniejszego dowódcy Armii „Poznań".
W czasie kampanii wrześniowej pełnił funkcję dowódcy kompanii mostów kolejowych. W Armii Krajowej zajmował stanowisko zastępcy dowódcy saperów w Okręgu Warszawskim oraz kierował oddziałami saperskimi na terenie Okręgu. Był również organizatorem i szefem Biura Badań Technicznych w Wydziale Saperów Komendy Głównej AK. Ponadto prowadził szkolenia dla podchorążych z Grup Szturmowych Szarych Szeregów w zakresie sabotażu i działań dywersyjnych. Skonstruował specjalną minę, którą można było przesłać pocztą. Kapitan Lewandowski organizował i dowodził także kolejowymi akcjami dywersyjno-bojowymi „Wieniec”, „Odwet Kolejowy” oraz „Odwet za Zamojszczyznę”. Dodatkowo organizował zbrojną pomoc i jako instruktor wojskowy szkolił Żydowską Organizację Bojową działającą w warszawskim getcie. W dniu 23 kwietnia 1943 roku brał udział w akcji „Mur”, gdzie wraz z oficerami Armii Krajowej „Kedywu” Okręgu Warszawskiego, szedł z odsieczą walczącym w getcie poprzez zaatakowanie i wysadzenie zamkniętej bramy w murze getta. Mimo że akcja nie powiodła się, udało im się zlikwidować niemieckie posterunki na ulicy Okopowej oraz unieszkodliwić załogę niemieckiego pojazdu zmierzającego do getta.
W latach 1940-1944 Zbigniew Lewandowski pełnił funkcję wykładowcy w zakresie Geometrii Wykreślnej oraz Kreśleń Technicznych na Wydziale Elektrycznym w Szkole Wawelberga. Wśród jego uczniów byli między innymi: Janek Bytnar ps. „Rudy", Alek Dawidowski ps. „Glizda", Jurek Masiukiewicz ps. „Mały", Tadeusz Zawadzki ps. „Zośka", Jan Wuttke ps. „Czarny Jaś". W trakcie Powstania Warszawskiego odniósł poważne rany podczas ataku na Pastę, a po zakończeniu walk trafił do niewoli niemieckiej w Oflag II-C Woldenberg.
W okresie od 1945 do 1951 roku był profesorem kontraktowym w Szkole Inżynierskiej im. H. Wawelberga i S. Rotwanda. Po włączeniu tej szkoły do Politechniki Warszawskiej, objął stanowisko zastępcy profesora, a następnie docenta na Wydziale Samochodów i Ciągników. Zainicjował również powstanie Wieczorowej Szkoły Inżynierskiej w Warszawie, będąc jej wykładowcą od inauguracji aż do jej zakończenia. Pełnił rolę prodziekana na Wydziale Samochodów i Ciągników, a później na Wydziale Maszyn Roboczych i Pojazdów Politechniki Warszawskiej.
Zbigniew Lewandowski był organizatorem oraz długoletnim kierownikiem Zakładu Geometrii Wykreślnej, a także opiekunem Katedry Matematyki. Był autorem wielu skryptów i podręczników akademickich oraz trzykrotnym laureatem indywidualnej nagrody Ministra Szkolnictwa Wyższego. 28 stycznia 2009 roku Senat Politechniki Warszawskiej zdecydował o umieszczeniu na fasadzie budynku Wydziału Transportu - Nowej Kreślarni mieszczącej się przy ul. Koszykowej 74 tablicy pamiątkowej ku czci docenta Zbigniewa Lewandowskiego.
Za swe zasługi został odznaczony Orderem Virtuti Militari V klasy, Orderem Krzyża Grunwaldu III klasy, Krzyżem Walecznych, Krzyżem Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami, Krzyżem Armii Krajowej, Warszawskim Krzyżem Powstańczym, Krzyżem Partyzanckim, Medalem za Warszawę, a także Medalem Zwycięstwa i Wolności.




Antonina Mijal, ps. „Tosia”
Urodzona 17 stycznia 1915 w Warszawie, zmarła 9 marca 1986 roku w Warszawie. Polska lekarka i działaczka społeczna. Żołnierz Armii Krajowej, uczestniczka Powstania Warszawskiego, dama orderów Virtuti Militari, Krzyża Walecznych i Złotego Krzyża Zasługi z Mieczami. Córka Tomasza Mijala (brat Kazimierza Mijala) i Bronisławy z d. Wojtczak. Pierwsza żona Władysława Bartoszewskiego.
W wieku 18 lat rozpoczęła pracę jako świetliczanka w „Domu Dziewcząt” na warszawskim Kole. Od 1934 roku aktywna w strukturach Przysposobienia Wojskowego Kobiet. Była m.in. kierowniczką Ośrodka Pracy dla uczestniczek PWK, działającego przy ul. Okopowej w Warszawie. W 1937 roku ukończyła wyższy kurs instruktorski.
Podczas oblężenia Warszawy we wrześniu 1939 roku pełniła funkcję sanitariuszki. W listopadzie tego samego roku, dzięki znajomości z dr Zofią Franio ps. „Doktór”, dołączyła do konspiracyjnej organizacji Służba Zwycięstwu Polski. Na początku pracowała jako łączniczka kapitana Jana Kiwerskiego. Następnie wzięła udział w pierwszym kobiecym patrolu minerskim, który został utworzony w marcu 1940 roku przez Zofię Franio. Wiosną 1940 roku ukończyła specjalistyczny kurs minerski, a następnie stworzyła własny patrol dywersyjny. Jednocześnie była kierowała działem produkcji Biura Badań Technicznych na Wydziale Saperów Komendy Głównej ZWZ/AK. Podległy jej zespół najpierw zajmował się wytwarzaniem prototypów i wzorców sprzętu minerskiego do celów eksperymentalnych i szkoleniowych, a później przeszedł do produkcji precyzyjnych min, ładunków wybuchowych oraz materiałów zapalających dla warszawskich jednostek ZWZ/AK. Do jej zadań należało nie tylko zarządzanie produkcją, ale także ustalanie ilości oraz typu potrzebnych materiałów do akcji oraz określanie dat i lokalizacji ich dostarczenia do oddziałów. Brała również udział w szkoleniach organizowanych przez BBT.
Pod koniec 1942 roku, prawdopodobnie w październiku, Antonina Mijał zakończyła swoją karierę jako dowódca patrolu oraz kierownik pracowni i objęła stanowisko zastępcy dowódcy żeńskiego oddziału minerskiego „Doktór”, gdzie pracowała aż do wybuchu Powstania Warszawskiego. W czasie wojny w 1944 roku uzyskała stopień kapitana.
Brała udział w kilku słynnych akcjach zbrojnych Armii Krajowej. W trakcie Powstania Warszawskiego walczyła w Północnym Śródmieściu, uczestniczyła w produkcji granatów i min oraz zaangażowała się w nieudaną próbę przebicia się z oddziałami staromiejskimi do Śródmieścia. Po klęsce powstania, opuściła Warszawę wraz z cywilami, a następnie osiedliła się w Milanówku, gdzie aktywnie wspierała wysiedleńców z Warszawy.
W latach 1942–1944 uczyła się w Prywatnej Szkole Zawodowej dla Pomocniczego Personelu Sanitarnego prowadzonej przez doc. Jana Zaorskiego. W 1945 roku rozpoczęła studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. W tym samym roku została zatrzymana przez Urząd Bezpieczeństwa, jednak po kilku tygodniach została zwolniona. Dyplom lekarza medycyny uzyskała w 1951 roku. W latach 1951–1970 pracowała jako lekarz w Warszawie, następnie w Zakopanem, a później ponownie w Warszawie. W listopadzie 1972 roku odbyła ośmiomiesięczny staż w klinice reumatologicznej w Paryżu. Od 1973 roku pracowała jako lekarz przemysłowy.
Jest jedną z założycielek Komisji Historii Kobiet w Walce o Niepodległość, gdzie przez wiele lat była sekretarzem. W 1949 roku wyszła za mąż za Władysława Bartoszewskiego, któremu w 1955 roku urodziła syna Władysława Teofila. Z mężem rozwiodła się w roku 1966.
Została pochowana na warszawskich Powązkach.