Wieża Niepodległości to dzisiejszy Pałac Kultury i Nauki?

Warszawa, piękne miasto pełne historii, kultury i niezwykłych zakątków, które przyciągają zarówno turystów, jak i mieszkańców z całej Polski. Stolica, która powinna być wizytówką kraju, niestety staje się także miejscem, gdzie niemile zaskoczeni przyjezdni spotykają się z sytuacjami, które mogą zniszczyć ich wrażenie o Polsce. Mowa tu o niechlubnych praktykach taksówkarskich pod Dworcem Centralnym, których akceptacja przez władze miasta jest co najmniej zastanawiająca. Pod Dworcem Centralnym, jednym z najważniejszych punktów komunikacyjnych stolicy, spotkać można nieuczciwych kierowców taksówek, którzy – mimo oficjalnej licencji – nie spełniają standardów, jakich oczekujemy od tej profesji. Często są to osoby, których głównym celem jest naciągnięcie niczego nieświadomych pasażerów. Historia o turystach, którzy za przejazd z Dworca Centralnego na Aleję Krakowską mieli zapłacić aż 800 złotych, obiega fora społecznościowe, pozostawiając nas z pytaniem: jak to możliwe, że takie sytuacje wciąż mają miejsce?Sprawa naciągania wietnamskich biznesmenów na krótkiej trasie za 800 złotych znalazła finał na policji i w sądzie, ale tylko dlatego, że jeden z pasażerów nagrał całe zajście. To pokazuje, jak trudno jest doprowadzić do ukarania takich kierowców, gdy brakuje niepodważalnych dowodów. A przecież takie sytuacje są codziennością, którą można zauważyć pod Dworcem Centralnym. Naciąganie ludzi, którzy przyjeżdżają do Warszawy po raz pierwszy, nie znają lokalnych zwyczajów ani realiów cenowych, jest po prostu oszustwem. To sytuacje, w których turyści, czasem nawet nieświadomie, wsiadają do taksówki i są przekonywani, że stawki są adekwatne do realiów. Jednak ceny, jakie dyktują ci nieuczciwi kierowcy, to kwoty wręcz absurdalne. Podkręcone liczniki, nieuzasadnione opłaty, a nawet groźby w przypadku odmowy zapłaty – to niestety codzienność, którą można zauważyć pod Dworcem Centralnym. Warto przypomnieć, że już kiedyś, przed laty, było głośno o tzw. mafii taksówkarskiej, która działała pod Dworcem Centralnym. Wówczas kierowcy oszukiwali na wszystkim, nie posiadając żadnych licencji. Obecni nieuczciwi kierowcy natomiast licencje posiadają, co powinno budzić nasze zaniepokojenie, ponieważ oznacza, że te praktyki są niejako tolerowane przez system prawny. Prawo, które nie potrafi skutecznie ukarać i wykluczyć z rynku takich osób, w pewnym sensie sankcjonuje ich działania. Władze Warszawy, odpowiedzialne za kontrolę jakości usług transportowych, powinny reagować na zgłoszenia nadużyć i wprowadzać surowsze regulacje, które uniemożliwią dalsze funkcjonowanie takich osób w branży. Nieuczciwi kierowcy pod Dworcem Centralnym to nie taksówkarze, to naciągacze, którzy psują renomę całej branży i miasta. Taksówkarz powinien być osobą godną zaufania, której zadaniem jest bezpieczne i uczciwe przewiezienie pasażera z punktu A do punktu B, a nie wykorzystywanie sytuacji i żądanie bajońskich kwot za krótkie trasy. Niestety, brak odpowiednich działań ze strony władz miasta sprawia, że osoby, które powinny czuć się odpowiedzialne za swoje działania, czują się bezkarne. Warto jednak zauważyć, że pod Dworcem Centralnym są także uczciwi taksówkarze, którzy swoją pracę wykonują z poszanowaniem klientów i zasad. Problem polega na tym, że komuś, kto nie zna realiów Warszawy, trudno jest akurat ich wybrać. Brak widocznych informacji o cenach, brak wyraźnego podziału na oficjalne taksówki i te, które żerują na niewiedzy pasażerów, sprawia, że turyści nieświadomie trafiają w ręce oszustów. Jak można rozwiązać ten problem? Przede wszystkim konieczna jest większa kontrola licencjonowanych kierowców, częstsze inspekcje i surowsze kary za nieuczciwe praktyki. Warszawa powinna również zadbać o odpowiednie informowanie turystów – widoczne informacje o standardowych stawkach, a także dostęp do oficjalnych, zaufanych firm taksówkowych, mogłyby znacząco ograniczyć skalę nadużyć. Tego rodzaju praktyki nie tylko niszczą wizerunek miasta, ale również uderzają w uczciwych taksówkarzy, którzy muszą konkurować z osobami, których jedynym celem jest oszukiwanie klientów. Władze Warszawy muszą zdać sobie sprawę, że walka z nieuczciwymi taksówkarzami to walka o wizerunek miasta. Tolerowanie takich praktyk jest nieakceptowalne – turyści przyjeżdżają do nas, aby cieszyć się naszą gościnnością, kulturą i zabytkami, a nie by być naciągani już na starcie. Dlatego też konieczne są działania, które wykluczą z rynku te osoby, którym zależy wyłącznie na szybkim zarobku kosztem niewinnych ludzi. Żaneta Berus Prezes i założyciel firmy konsultingowej In2Win Business Consulting działającej od 2011 roku w obszarze MICE. Ekspert branżowy współpracujący z różnymi podmiotami gospodarczymi. Za swoje działania na rzecz samorządu i zasługi dla promocji Polski otrzymała Srebrny Krzyż Zasługi, drugie najważniejsze odznaczenie państwowe, przyznane przez Prezydenta RP. Odebrała także odznakę „Zasłużona dla turystyki” przyznawaną przez Ministerstwo Sportu i Turystyki.

Od jakichś mniej więcej dwóch lat trafiają do mnie opowieści o 20- i 30-latkach, którzy zakończyli swoją kilkuletnią bądź kilkunastoletnią przygodę z Warszawą. Mam na myśli osoby, które nie pochodzą z Warszawy, tylko przyjechały tutaj na studia, ewentualnie po zakończeniu edukacji, pomieszkały x lat a potem – nie z wyboru – wróciły do rodzinnych miejscowości. Wróciły, bo okazało się, że pomimo pracy na etacie nie są w stanie utrzymać się (czyt. żyć w godnych warunkach). Wróciły niechętnie, bo lubiły/ kochały to miasto i przez ostatnie lata zadomowiły się w nim. Czuły się jak u siebie. Miały przekonanie, że to ich miejsce i chcą tutaj zostać. Może nie zawsze było lekko i często żyło się „od pierwszego do pierwszego”, ale gdzieś w tym wszystkim była nadzieja, że z biegiem lat, dłuższym doświadczeniem zawodowym, zarobki wzrosną i pozwolą godnie żyć. Życie jednak nieprzyjemnie zaskoczyło – zarobki podskoczyły, ale nieznacznie, za to codzienne wydatki i ceny wynajmu i zakupu mieszkań poszybowały. Wielu osobom opłata za samodzielne mieszkanie, chociażby kawalerkę, zaczęła zżerać ponad połowę wypłaty. Okazało się, że po opłaceniu rachunków, zakupie żywności, kosmetyków etc. niewiele zostaje. Albo zostaje całe nic, ewentualnie debet na koncie. Ktoś powie: trzeba było zmienić pracę na lepiej płatną. Łatwo powiedzieć, trudniej wykonać. Takie ruchy często wymagają przebranżowienia a przecież wielu z nas kocha swoją pracę i chce ją wykonywać, mimo że każda wypłata to taki mentalny policzek. Zresztą wcale nie tak łatwo znaleźć czas i pieniądze na przebranżowienie, szkolenia, rozpoczęcie zawodowej przygody od pozycji juniora i pensji zdecydowanie niższej niż ta obecna. Nie każdy może sobie pozwolić na takie roszady. Poza tym, nie zawsze ma się na to siłę. Nie każdy ma duszę wojownika, wielu z nas w takiej sytuacji opadłby zapał i uznalibyśmy – jak wspomniane przeze mnie osoby – że Warszawa może nie jest dla nas, że bez sensu kurczowo trzymać się mitycznej stolicy, że może lepiej wrócić do rodzinnej miejscowości i mieć święty spokój. I tak też kończy się warszawski sen wielu młodych, ambitnych, mądrych osób – wracają w rodzinne strony z poszarpaną walizką marzeń, doświadczając na własnej skórze, że stolica może i łaskawa, ale nie dla wszystkich. To, co przewróciło większość powracających to opłaty za wynajem mieszkania. Zawsze było drogo a od kilku lat jest cholernie drogo. Dla wielu – za drogo. Warszawa przestaje być miastem dla singla zarabiającego w okolicach średniej krajowej. Wiele takich osób jeszcze walczy, poświęca się, byle tylko tutaj zostać. To ludzie, których jeszcze kilka lat temu było stać na samodzielny wynajem mieszkania a teraz zrobili krok wstecz – do lat (około)studenckich – i znowu zamieszkali ze współlokatorami. To jedyna opcja zejścia z morderczych rachunków, utrzymania się na powierzchni do każdego „pierwszego” kolejnego miesiąca.  Pytanie, na ile starczy im sił do tej walki? Czy stolica jest warta takich poświęceń? Czy z biegiem czasu będzie lżej? Myśląc o bohaterach mojego komentarza, w głowie słyszę słowa piosenki Varius Manx: „Dokąd iść, gdy nie ma dokąd pójść, i skąd nadzieję brać?”.

Po dwuletniej przerwie Festiwal Ogrody Muzyczne, powrócił na Dziedziniec Wielki Zamku Królewskiego w Warszawie, a ja miałam zaszczyt uczestniczyć w dwóch niezapomnianych koncertach, które na długo pozostaną w mojej pamięci. Tegoroczna edycja, nazwana „Graj Ogrody” im. Ryszarda Kubiaka, była wyjątkowa pod wieloma względami. Organizatorzy, wierni idei twórców festiwalu, zaprezentowali program niezwykle zróżnicowany, dostosowany do różnorodnych gustów, co zaowocowało serią wydarzeń, które z pewnością zadowoliły każdego melomana. Pierwszym z koncertów, który miałam okazję wysłuchać, był występ braci Hyuka i Hyo Lee – młodych koreańskich wirtuozów fortepianu, którzy powrócili na Ogrody Muzyczne po ubiegłorocznym sukcesie. Ich koncert był prawdziwym pokazem wirtuozerii i głębokiej interpretacji muzyki klasycznej. W programie znalazła się m.in. IX Symfonia Ludwiga van Beethovena w transkrypcji na dwa fortepiany, opracowana przez Ferenca Liszta. To monumentalne dzieło, które samo w sobie jest wyzwaniem dla każdego pianisty, w wykonaniu braci Lee zyskało nowy wymiar. Byłem zachwycona precyzją, z jaką oddali oni charakter i dramatyzm tej symfonii. Każdy akord, każdy pasaż był jakby wyjęty z innej rzeczywistości – pełen pasji, głębokich emocji, ale i technicznej perfekcji. Nie można było oprzeć się wrażeniu, że bracia Lee grają nie tylko dla nas, publiczności, ale przede wszystkim dla siebie nawzajem, tworząc swoisty dialog między dźwiękami, który porwał nas wszystkich. To, co najbardziej urzekło mnie podczas tego koncertu, to niezwykła harmonia i jedność, jaką stworzyli Hyuk i Hyo Lee. Ich gra była jak perfekcyjnie skomponowana rozmowa, w której każdy z braci znał swoje miejsce, ale jednocześnie nie bał się wyjść przed szereg, by nadać grze nową dynamikę. Właśnie w takich momentach można było dostrzec prawdziwą magię muzyki – magię, która przenosi słuchacza w inny wymiar, pozwalając zapomnieć o codzienności i zanurzyć się w dźwiękach, które zdają się mówić więcej niż słowa. Występ braci Lee był również dowodem na to, jak wielki wpływ na młodych artystów może mieć geniusz mistrzów takich jak Liszt czy Beethoven. To właśnie dzięki nim możemy dzisiaj cieszyć się muzyką na takim poziomie, który porusza serca i umysły, niezależnie od wieku czy doświadczenia muzycznego. Drugim koncertem, który zamknął tegoroczną edycję festiwalu, był recital Iwony Sobotki, której towarzyszył hiszpański tenor David Baños oraz pianista Marek Ruszczyński. Ten wieczór był hołdem dla Giacomo Pucciniego – jednego z najwybitniejszych kompozytorów operowych, którego 100. rocznicę śmierci obchodzimy w tym roku. Program koncertu składał się z najpiękniejszych arii i duetów z oper Pucciniego, takich jak „Tosca”, „Madame Butterfly”, „Turandot” czy „Cyganeria”. Iwona Sobotka, znana z wielkich scen operowych, jak zwykle zachwyciła publiczność swoim głosem, pełnym głębi i ekspresji. Jej interpretacje arii, zwłaszcza „Vissi d’arte” z „Toski” oraz „Si, mi chiamano Mimi” z „Cyganerii”, były pełne emocji i dramatyzmu, które tak bardzo charakteryzują muzykę Pucciniego. Jej głos, delikatny, a zarazem potężny, idealnie oddawał niuanse emocjonalne postaci, które śpiewała. David Baños, mimo młodego wieku, wykazał się dojrzałością interpretacyjną i techniczną, która pozwoliła mu w pełni sprostać wyzwaniu, jakie stanowią arie z repertuaru Pucciniego. Jego głos, pełen ciepła i namiętności, doskonale komponował się z głosem sopranistki Iwony Sobotki, co zaowocowało niezapomnianymi duetami, jak choćby „O soave fanciulla” z „Cyganerii” czy „Bimba dagli occhi pieni di malia” z „Madame Butterfly”. Pianista Marek Ruszczyński, który akompaniował śpiewakom, również zasługuje na szczególne uznanie. Jego gra była nie tylko tłem dla wokalistów, ale także pełnoprawnym elementem spektaklu, który dopełniał całość i nadawał jej wyjątkowy charakter. Finałowy koncert był nie tylko muzycznym wydarzeniem, ale także pewnym symbolicznym zamknięciem festiwalu, który przez niemal miesiąc dostarczał nam niezapomnianych wrażeń. Był to wieczór pełen wzruszeń, refleksji, ale także radości z obcowania z wielką sztuką. Publiczność, która szczelnie wypełniła Dziedziniec Wielki Zamku Królewskiego, nagrodziła artystów owacjami na stojąco, co było najlepszym dowodem na to, jak wielkie emocje wzbudził ten koncert. Obydwa koncerty, które miałam przyjemność wysłuchać podczas 24. Festiwalu Ogrody Muzyczne, były dla mnie nie tylko muzycznym przeżyciem, ale także duchową ucztą, która na długo pozostanie w mojej pamięci. To, co najbardziej uderzało w tych wydarzeniach, to nie tylko wysoki poziom artystyczny, ale także niezwykła atmosfera, jaka panowała na festiwalu – atmosfera pełna wzajemnego szacunku, zrozumienia i miłości do muzyki. To właśnie dzięki takim wydarzeniom, jak Festiwal Ogrody Muzyczne, możemy na nowo odkrywać piękno i głębię muzyki, która od wieków towarzyszy człowiekowi, dając mu ukojenie, inspirację i radość.   Żaneta Berus Prezes i założyciel firmy konsultingowej In2Win Business Consulting działającej od 2011 roku w obszarze MICE. Ekspert branżowy współpracujący z różnymi podmiotami gospodarczymi. Za swoje działania na rzecz samorządu i zasługi dla promocji Polski otrzymała Srebrny Krzyż Zasługi, drugie najważniejsze odznaczenie państwowe, przyznane przez Prezydenta RP. Odebrała także odznakę „Zasłużona dla turystyki” przyznawaną przez Ministerstwo Sportu i Turystyki.